SPORTOUDER ben je niet zomaar

We kennen ze allemaal, de roepende, gillende, soms vloekende al dan niet fanatieke ouders langs de zijlijn. Want supporteren dat doe je met hart en ziel. En toch draait dat supporteren niet altijd uit zoals we zouden willen, of zoals het zou moeten …

Zodra je kind geboren wordt, ben je zijn grootste supporter.

Zijn eerste lachje, het eerste hapje groentepap, de eerste woordjes en natuurlijk de eerste stapjes, allemaal momenten waarop we ons kind bejubelen en toejuichen.

Dit gaat meestal gepaard met luidkeels juichen, applaus, complimenten en natuurlijk het delen van al dit leuks op social media vergezeld van foto’s en filmpjes.

Maar hoe ouder onze kinderen worden, hoe minder mijlpalen we lijken te zien, we worden ook kritischer als ouder en ergens gaandeweg de jaren gaan we meer focussen op wat niet goed gaat.

Wanneer je als ouder een (competitie)sport beoefende of nog steeds beoefent, ga je vaak ook je kind in deze richting stimuleren. Niks mis mee uiteraard!

Ik stond als kind al op een basketbalveld, later stond ik ernaast als coach en nu sta ik er nog steeds, als ouder.

En vanuit mijn job als opvoedcoach en mijn gevoeligheid voor positief communiceren, merk ik toch wel wat dingen op.

Ik zie fanatieke ouders, kritische ouders, (soms té) positieve ouders en jammer genoeg ook zeer negatieve ouders.

Van 1 ding ben ik zeker, elke ouder staat naast het veld vanuit een zeer grote betrokkenheid naar zijn kind toe.

Waarvan sportouders zich vaak niet bewust zijn, is dat de manier waarop zij praten (of roepen) tijdens de training of wedstrijd tegen hun kind, de ploeg, de trainer of scheidsrechter een grote invloed heeft op het sportplezier van hun kind.

Neem nu bijvoorbeeld de kritische ouder.

Hij roept steeds aanwijzingen naar zijn kind, waar hij moet lopen, waar hij moet staan, wat hij moet doen. En dit vaak zonder rekening te houden met wat de trainer zegt. Deze aanwijzingen staan wel eens lijnrecht tegenover elkaar. Dit verwart het kind en maakt hem erg onzeker. Daarbij komt dat dit ook voor de trainer niet zo fijn is.

Natuurlijk mag je als ouder bedenkingen hebben bij de aanwijzingen van de trainer, probeer deze dan na de training of wedstrijd met hem te bespreken.

Je hebt ook zeer positieve ouders, ouders die vinden dat hun kind de beste is. Dat wedstrijden gewonnen worden door hun kind en dat hij er niets aan kan doen wanneer de wedstrijd werd verloren. Dit is uiteraard niet fijn voor de rest van het team, want wanneer je een ploegsport doet, is het een team dat wint of verliest en niet 1 speler. Kinderen moeten hiermee leren omgaan en dat vraagt tijd. Sport zou bij jonge kinderen ook niet moeten gaan over winnen of verliezen maar wel over bijleren en plezier maken.

Ik denk dat we ervan uit mogen gaan dat ouders en trainers allemaal hetzelfde doel hebben, namelijk kinderen plezier laten beleven aan sporten.

En daar kunnen wij als ouders toe bijdragen door :

Ø Je kind na de wedstrijd niet te overspoelen met zogenaamde ‘goede raad’. Geef je kind de kans de emoties die horen bij een wedstrijd te verwerken.

Ø Niet te vragen “Heb je gewonnen?” als je zelf niet bij de wedstrijd was, maar wel “Was het leuk?”.

Ø Het hele team aan te moedigen en niet alleen je eigen kind. Val dus ook niet stil wanneer je eigen kind op de reservebank zit. Op die manier leer je je kind dat het om de ploeg gaat en niet alleen om hem.

Ø Respectvol om te gaan met de beslissingen van de coach maar ook met die van de scheidsrechter. Kinderen leren van jouw voorbeeld!

Ø Ook respectvol om te gaan met de tegenpartij, alle kinderen staan daar met hetzelfde doel. Nee, niet winnen in de eerste plaats! Wel plezier maken!

En hoe erg moet het zijn om je als kind te schamen voor het gedrag van je ouder(s) naast de zijlijn .

Ø Je aan de afspraken te houden. Zorg ervoor dat je kind op tijd aanwezig is op trainingen en wedstrijden en dat hij altijd in orde is met zijn sportuitrusting. En als je kind er niet kan zijn, verwittig dan de trainer. Dit zijn simpele dingen die ook je kind moet leren en waarvoor jij als ouder de aanzet kan geven.

Er is niets leuker dan je kind te zien groeien in zijn sport en te zien hoe hij energie haalt uit trainingen en wedstrijden.

En nee, het zullen niet allemaal Ronaldo’s, Jordan’s of Hellebaut’s worden … dat hoeft ook niet.

Plezier in de sport, dat is wat telt en